Prachtig, Mooi, Braaf & Gevaarloos

We zijn twee weken verder sinds we Sydney achter ons hebben gelaten. Twee weken op pad met onze campervan - ons drumstel op wielen, al het servies, bestek en pannen klepperen wel een beetje mee tijdens het rijden - maar verder een zeer geriefelijk Tiny House, dus helemaal hip. Ja noemt het overigens consequent onze bejaardencamper.

Het is een Mercedes Sprinter bestelbus waar alles in zit wat je nodig hebt om door een land als Australië te reizen: achterin een heerlijk comfortabel tweepersoons bed, middenin een minikeukentje met alles er op en er aan, daar tegenover een mini douche met wc en een klein wastafeltje - tot nu toe nog niet gebruikt maar wel fijn dat we het hebben want daardoor mag je overal kamperen - en voorin een soort zithoek met tafel waarbij de voorste stoelen draaibaar zijn en dus dubbel bruikbaar, overdag sturen, ‘s avonds eten, borrelen, lezen en schrijven. En dan hebben we ook nog een buitenkeukentje waar je heerlijk kan grillen en bakken. Door de hele auto meer dan genoeg bergruimte dus al met al echt een vorm van zeer comfortabel kamperen.

En o ja, dan was ik nog vergeten dat we ook een tv met dvd-speler hebben. Als we op plekken staan met stroom kunnen we - heerlijk vanuit bed - films kijken. Niet onbelangrijk om te vermelden dat we hier rondreizen in de zere vroege lente met dito temperaturen - in de Blue Mountains ‘s nachts tot -4 graden - en verder nog niet heel warm. Dus om dan vanonder het geriefelijke dekbed, al dan niet met kruik, een film te kijken is best lekker. En aangezien het hier om 7 uur ‘s avonds pikkedonker is, is wandelen in het bos geen optie meer. Dus zijn we in Sydney op de rommelmarkten op jacht gegaan naar alle seizoenen van de Sopranos - “Woke up this morning, you got yourself a gun…” - en hebben net seizoen 1 achter de rug. Beetje tegenwicht bij al die natuur en al die dieren die hier rondhopsen.


We hebben de afgelopen twee weken een heel klein stukje van Australië bekeken. Onze major TomTom (Tommeke) - onze grote roerganger - leidt ons, in vloeiend Nederlands, door het ganse land.
Vanuit Sydney naar de Blue Mountains, daarna terug naar de East Coast - via Kangaroo Valley, Jervis Bay, Potato Point, van daar via de A1 Princes Highway naar de South Coast, Paynesville, Little River - even voorbij Melbourne, Warrnambool om daar vandaan via de Great Ocean Road terug richting Melbourne te rijden met stops bij Princetown, Kennett River en Breamlea. En nu staan we in Melbourne om aanstaande zaterdag met de ferry naar Tasmanië - Tassie - te varen voor het twee deel van onze Aussie-trip.

Voor historische stadjes, gebouwen of monumenten hoef je niet naar Australië. Natuurlijk is ook hier een eeuwenoude cultuur maar dat is vooral een natuurgeschiedenis, verbonden met de aarde en haar oorspronkelijke bewoners, de Aboriginals. De moderne geschiedenis is hier ongeveer 200 jaar geleden begonnen - eerst als strafkamp voor Engelse boeven - en later de nieuwe overzeese bewoners. Halverwege de 19e eeuw zagen de eerste steden er uit zoals ze er ook in Engeland uitzagen maar daar is anno nu niet veel meer van over. De grote steden zijn moderne centra geworden en de ontwikkeling van dorpen en stadjes is bijna allemaal twintigste eeuws. Wel leuk om te zien dat - bij gebrek aan oude infrastructuren - er dan zoiets ontstaat als wat je hier vindt. Als het vlak is alles in rechte lijnen en als de natuur de woonomgeving bepaalt, volgt het haar lijnen.

De natuur is onovertroffen. De canyons van de Blue Mountains, de regenwouden, de onbeschrijfelijk witte zandstranden van Jervis Bay, de kliffen van de Ocean Road, maar ook de ontgonnen glooiende boeren landschappen, het een weer mooier dan het ander. Nog los van de dieren die er in rondhobbelen of in bomen hangen - kangaroos, wallibies, wombats, emu’s en koala’s. Bovendien heel veel soorten vogels, om een paar exoten te noemen: galah’s, lorikeet’s, cockatoo’s, parrots en de meest erge van allemaal, de laughing kookaburra. Zodra we met iets van eten buiten gaan zitten verzamelen ze zich (uit)lachend om je heen om op ieder moment een aanval te kunnen uitvoeren.

Echt allemaal prachtig en we genieten met volle teugen. Al die dieren en vogels zijn volkomen ongevaarlijk - op het sukkelige af - beetje als Panda’s, schattig maar misschien wel over de datum - behalve dan die kookabuura’s, maar daar valt mee te leven.


We hebben de afgelopen weken behoorlijk wat mooie wandelingen gemaakt en wat opvalt is hoe goed het allemaal is georganiseerd. Overal prachtig aangelegde paden, goede routeborden, overal uitleg en informatieborden, hekken langs de paden waar je wellicht in een afgrond zou kunnen vallen of misstappen van een afstapje, waarschuwingsborden voor van alles en nog wat.

En dat is misschien wel een beetje wat schuurt aan dit land, dat het eigenlijk nergens echt schuurt. Want niet alleen tijdens het wandelen, ook op de weg, in de dorpjes en steden, in de winkelcentra, overal en voortdurend word je in bescherming genomen tegen potentiële gevaren. Je zou wel eens van een klif kunnen vallen, uit kunnen glijden, iets te hard door een bocht rijden, te lang blijven rijden zonder pauze, kunnen struikelen of je voet verzwikken, de hele dag door wordt je overal en voortdurend gewezen op de potentiële gevaren, beschermt tegen mogelijke ongelukken, staan overal hekken langs wandelpaden. Prachtig aangelegd, je kan er niks van zeggen. En tegelijk slaat het door, is het allemaal overgeorganiseerd.

Ondertussen wordt ook wel een beetje duidelijk waarom. Er heerst hier een ware claimcultuur. Voor het minste en geringste kan je voor de rechter worden gesleept en dus word je voortdurend gewaarschuwd en attent gemaakt op mogelijke gevaren, om het sue’en te voorkomen.
Nou ja, laten we er van uit gaan dat het allemaal goed is bedoeld maar ik ben blij dat er geen hekken om de grachten van Amsterdam staan, althans, nog niet…

Verder is Australië, het kleine stukje dat wij hebben gezien, een rijk eerste wereldland. Met veel ruimte en relatief weinig bewoners. Met als gevolg dat vrijwel iedereen in een vrijstaande villa woont met een tuin er om heen.
De auto is hier van levensbelang en zo is alles ook ingericht dus voor de boodschappen niet naar het centrum van een dorp of stadje maar naar enorme winkelcentra aan de randen ervan. Op z’n Amerikaans maar in andere Europese landen zie je hetzelfde fenomeen. Grote auto’s, enorme jeeps en SUV’s die weer nodig zijn om de caravans te trekken want ook dat is een fenomeen, iedereen kampeert hier. Ondanks het feit dat het laag seizoen is wordt er toch veel gekampeerd en voornamelijk door Australiërs zelf. Ook hier de grijze golf of, zoals ik hoorde, de Grey Cavalry.

Al met al is het toch weer een bijzondere ervaring. Een enorm continent waar - althans in dit deel - geen gevaar lijkt te bestaan. Geen beren of tijgers, geen kerncentrales, weliswaar bereikbaar voor de bommen van Kim Jong-un maar die lijkt een vaderfixatie met Trump te hebben, een dierenrijk dat sloom in bomen hangt en boomblaadjes eet, voorbij hopt met te grote achter- en te korte voorpoten, in de oceanen walvissen, robben en dolfijnen die altijd boven moeten komen om adem te halen - en ach, soms een witte haai - en natuurlijk moet je oppassen voor de slangen - ik ging er bijna opstaan, ja had hem bijna weggeschopt als een tak - maar verder schijnen die Speckled Kingsnakes niks te doen, als je ze met rust laat...

Erg mooi dus, prachtige natuur, geweldige kampeerplekken, mooie wegen om over te mogen rijden, de mensen nog steeds even aardig en voorkomend als in Sydney. En dus geven we ons - als we stroom hebben - over aan Tony Soprano en z’n vrienden voor ons dagelijkse portie gevaar. We hebben voorlopig nog geen psycholoog nodig, we redden het wel. Wij wel.

Ciao, No Worries en veel liefs uit Melbourne,

jami