Bolivia - hoog, droog, zout & pittig

Bolivia is een arm land en dat merk je. Je ziet het aan de veelal arm gebouwde huizen, het schrale platteland en de bedelende - vooral oudere - mensen of mensen die slechts losse snoepjes verkopen, erg schrijnend om te zien. Ongeveer 60% van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Het land is tweemaal zo groot als Frankrijk en heeft slecht een kleine 11 miljoen inwoners.
De omstreden socialistische president Evo Morales is vanaf 2005 aan de macht en is pas opgegaan voor een vierde termijn. Bij een referendum heeft het volk zich hiertegen uitgesproken maar dat heeft hij naast zich neergelegd, het lijkt wel een Buma-tje. Afgelopen februari heeft hij in zijn geboortedorp Orinoca - 90% van de bewoners leeft daar onder de armoedegrens - een megalomaan museum geopend, het museum van de democratie, maar volgens critici vooral een museum ter verheerlijking van Evo zelf. Tja, wat meer te zeggen. We zijn niet geweest. Het lijken Cubaanse of Venezuelaanse toestanden. Luis, onze fantastische gids in Uyuni, heeft ons veel verteld over de politieke en economische situatie in Bolivia en noemde hem zelfs Evil Morales.

Voor Bolivia hadden we slechts twee weken gereserveerd en vooraf hadden we grootse plannen gemaakt.
Op onze eerste dag - zaterdag 28 oktober - zijn we vanuit Peru lopend de grens overgegaan. Bij deze grenspost was geen autoverkeer maar kon je wel overstappen van een Peruaanse op een Boliviaanse bus dus dat hebben we gedaan.
We konden meteen ons horloge een uur vooruit zetten wat betekent dat het ‘s avonds een uurtje langer licht is, in tegenstelling tot Nederland, waar op exact dezelfde dag het een uur eerder donker werd. Het tijdsverschil is nu nog maar 5 uur met Nederland.

Onze start in Bolivia viel niet mee en dat lag ook aan ons. Soms wil je gewoon te veel en gebeurt er te veel in korte tijd. Ook waren we moe en hadden nog steeds last van de hoogte, veel hoofdpijn en kortademigheid.
We wilden graag eerst naar Isla del Sol, een klein mooi eiland, waar alleen vervoer mogelijk is per voet of per ezel. Isla del Sol ligt in het Titicacameer, het hoogst gelegen meer (4000 m) ter wereld. Vanaf de grens met Peru 10 minuten met de bus en anderhalf uur met de boot, een leuk vooruitzicht.
We dachten een fijne kamer te hebben geboekt maar dat viel enorm tegen. Het hotel was nog niet afgebouwd, de kamer was armoedig, een peertje aan het plafond als verlichting, alleen een bed, geen stoel of tafeltje voor de spullen, vieze badkamer, enz. Na beklag werd de prijs aangepast van 50 naar 30 dollar - nog te veel - maar goed. De volgende dag bleek echter dat ze hadden bedoeld dat het 30 dollar per persoon was, dus $60. Toen we weigerden te betalen kwamen we onmiddellijk in een soort maffia-achtige sfeer terecht. Meerdere mannetjes die zich ermee bemoeien, druk getelefoneer, weglopen, terug komen, enzovoort, heel onveilig. Zeker ook omdat we ook nog met een boot van het eiland af moesten zien te komen. Ze kennen elkaar daar allemaal. Uiteindelijk is het ‘goed’ afgelopen, we hebben 50 dollar betaald maar zijn veilig terug gekomen op het vaste land vanwaar we een avondbus namen naar La Paz en ons plan was om de volgende dag meteen door te vliegen naar de hoofdstad Sucre.

Na een korte nacht en nog steeds moe en kortademig rolden we in het volgende incident. De vooraf door ons hotel bestelde en al betaalde taxi kwam niet opdagen terwijl de tijd begon te dringen. Uiteindelijk zijn we in een andere taxi gesprongen met het verzoek om ons zo snel mogelijk naar het vliegveld te brengen. De onderhandelingen over de prijs begonnen pas al rijdend en we zijn uiteraard opgelicht. De chauffeur reed vervolgens met zijn uitgewoonde taxi als een dolle door de chaotische stad en een half uur lang wisten we niet of we richting de poorten van de hel werden gereden of naar het vliegveld. Uiteindelijk kwamen we veilig en op tijd aan. De opluchting was zo groot dat we zelfs bereid zouden zijn geweest om het dubbele te betalen. Afijn, vliegtuig gehaald.

Na aankomst in Sucre (2700 m) kwamen we gelukkig bij onze positieven. Waar zijn we mee bezig, wat zijn we aan het doen? Rust wilden we, even stoppen met het hoge tempo van reizen en pas op de plaats maken. In 14 dagen is het onmogelijk om alle highlights van een land te zien en met dit besef zijn we gaan schrappen. Hoe jammer ook maar Potosi en Tupiza gingen van de verlanglijst, we besloten langer in Sucre te blijven en van daaruit naar Salar de Uyuni te reizen voor een driedaagse tour en tenslotte door naar La Paz waar we op 9 november doorvliegen naar Chili.

Zo bedacht, zo gedaan. Het bleek een goed besluit. In de mooie, gemoedelijke studentenstad Sucre was het heerlijk weer, vonden we een fijn guesthouse met een mooie binnentuin, een eetcafé met Hollandse roots waar we appeltaart en bitterballen konden krijgen en op de markt haalden we iedere dag een vers geperste jugos - vers geperste fruitjuices - met gratis refill. Op die manier word je heel snel weer heel gelukkig. En op 1 november - Allerzielen - zijn we naar de grootste begraafplaats van Sucre geweest, een waar spektakel. Iedereen liep uit om de doden te herdenken met bloemen en rituelen, er werd gebeden, gehuild en gelachen, een mooie sfeer.

Van Sucre zijn we met de bus - een rit van 8 uur over de Alto Plano (5000m) - naar Uyuni (3670 m) gegaan. Uyuni bleek een onaantrekkelijke stoffige stadje waar je echt geen enkele andere reden hebt om er te zijn dan het boeken van een Salar de Uyuni tour, dus dat hebben we dan ook gedaan. Vanuit Uyuni hebben we een geweldige 3-daagse tocht gemaakt door de beroemde Salar de Uyuni zoutwoestijn - een drooggevallen zoutmeer, net zo groot als heel Nederland - en het Nationaal Park de Fauna Andina (4000-5200 m), ingeklemd tussen Chili en Argentinië. We hebben inmiddels veel landen bezocht en veel mooie natuur gezien maar dit enorme vulkanische natuurgebied met al zijn diversiteit slaat werkelijk alles. De lucht in dit gebied is zo droog dat onze lippen sprongen en onze neus pijn deed bij de ademhaling maar dat mocht de pret niet drukken. Samen met Hannah (Italiaans), Werner (Duits), Harry (Engels), Rosanna (Italiaans) en onze gids Luis hebben we echt een onvergetelijke tijd gehad met louter hoogtepunten, zie vooral ook alle natuurfoto’s.

Onze Bolivia-trip hebben we afgesloten in La Paz (3800 m). De enorm uitgespreide stad ligt prachtig in een kom tegen de bergen aan. Het is een kleurrijke, arme, rafelige en chaotische stad met in het centrum overal levendige markten waar je je tijd goed kunt doorbrengen. Slenteren door de stad is een favoriete bezigheid van ons en dat hebben we dan ook uren gedaan.
In La Paz zijn door de hele stad kabelbanen aangelegd als een systeem van openbaar vervoer als bovengrondse metrolijnen. Een geweldig efficiënte en leuke manier om je te verplaatsen. We hebben de gele lijn genomen helemaal naar 4000 meter hoogte vanwaar we een prachtig uitzicht hadden over de stad. Dit is iets wat Evo wel goed heeft geregeld...

We verheugen ons er op om morgen naar Santiago de Chili vliegen, een stad op slechts 700 m hoogte. We hebben nog nooit zoveel paracetamol, ibuprofen en hoogtepillen geslikt als de afgelopen vier weken. Wij Amsterdammers van 6 m onder de zeespiegel zijn er gewoon niet voor gebouwd om op grote hoogte te verkeren. In Santiago hebben we voor vier dagen een appartement gehuurd in het centrum van de stad, een heerlijk vooruitzicht!

Jullie horen weer snel van ons!

Tot dan, groeten en liefs vanuit La Paz

jami