Patagonië in vijf etappes | deel 2

Bueno,

Kent u die mop van die twee reizigers die naar Buenos Aires gingen? Ze gingen niet…


Etappe 5 - Gecanceld

We beginnen maar met de vijfde etappe want dan hebben we het eind van onze reis maar alvast gehad. Na 156 dagen de wereld rond en ruim twee weken rondtrekken in het meest zuidelijke deel van Patagonië zouden we op maandag 18 december vanuit El Calafate naar Buenos Aires vliegen, daar nog vier dagen aan het stadse leven wennen en dan doorvliegen naar Amsterdam.

Buiten de stakende waard gerekend!

Heel Argentinië lag de afgelopen dagen plat - landelijke stakingen vanwege de pensioenplannen van de huidige regering en de keihard neergeslagen demonstraties van afgelopen week. Alles tot stilstand gekomen inclusief alle luchtvaartmaatschappijen en luchthavens. Het is niet anders en we hopen dat stakers en regering er snel uitkomen met elkaar want de gevolgen zijn enorm.

Op dit moment lijkt het er op dat we drie dagen later alsnog naar Buenos Aires kunnen vliegen en daar de volgende dag onze doorvlucht naar Amsterdam kunnen halen. Duimen, zou geweldig zijn maar dus geen verhalen over Buenos Aires. Nou ja, we hadden toch al bedacht dat we terug zouden willen naar Argentinië dus wie weet, komen die verhalen nog wel een keertje.

Om de extra dagen in El Calafate te vullen meerdere keren het prachtige vogelgebied aan het Lago Argentina bezocht en een boottocht gemaakt naar de Uppsala gletsjers - kathedralen van ijs - ook iets stedelijks, maar dan anders.

Een apart en onverwachts einde van onze rondreis die verder vrijwel probleemloos is verlopen. Desalniettemin hebben we de afgelopen weken nog de tijd van ons leven gehad in de één na laatste etappe van onze trip dus hierbij alsnog het een na laatste deel…



Etappe 4 - Zuid Chili & Argentinië

En toen werd het ook nog even inspannend…

Het vierde deel in het teken van het ruige zuiden, hoge bergtoppen, enorme gletsjers en pittige wandelingen. En nog weer heel veel meer prachtige en schitterende natuur. Met een heel hoog Bob Ross gehalte, dat dan weer wel.


Met het vliegtuig naar Punta Arenas - het meest zuidelijke punt van onze gehele rondreis en dichter bij Antarctica gaan we niet komen. Niet veel van het stadje gezien want de volgende ochtend vroeg met de bus al weer verder.

In deze fase van onze reis zijn alle bustickets, overnachtingsplekken en trekkings allemaal van te voren geboekt. De enige manier omdat met name de overnachtingen in de refugio’s - de trekkershutten in de bergen - ver van te voren geboekt moeten worden want vol is vol en dat waren ze dan ook.

Van Punta Arenas met de bus naar het kleine havenstadje Puerto Natales, de uitvalsbasis voor een vijfdaagse trekking in het National Park Torres del Paine en de plek waar we onze grote en zware rugzakken achter konden laten om licht bepakt de trekking te gaan maken.
Vervolgens weer met de bus naar Torres del Paine over uitgestrekte pampa’s, oeroude glooiende gletsjergebieden die nu de lege boomloze graslanden vormen voor de koeien, schapen en wilde guanaco’s - de locale lama’s. Ooit, in lang vervlogen ijstijden, was het hier één grote ijsmassa waar de nu nog resterende ijsgebieden - na Antarctica en Groenland het grootste landijs-gebied ter wereld - de overblijfselen van zijn.

Het National Park Torres del Paine in Chili - en later in Argentinië het NP Los Glaciares met als hoogste berg de Fitz Roy - enorme grillige, bijna verticaal omhoog gedrukte granietbergen. Relatief jong - zo’n 200 miljoen jaar oud en de uitlopers van het 7000 km lange Andesgebergte - waarvan geologen tot voor kort niet goed begrepen hoe deze hoge bergen hier hebben kunnen ontstaan. Tot vorige week dan - nota bene ontdekt door Nederlandse wetenschappers: over een weggezonken aardplaat die de boel omhoog heeft gedrukt, was te lezen in de Volkskrant - super interessant - voor de liefhebbers…


https://www.volkskrant.nl/wetenschap/andes-mysterie-ontrafeld-enorme-weggezonken-aardplaat-verklaart-kilometershoge-bergtoppen~a4544592/

(als de link niet direct is te openen, even kopiëren en in je browser zoeken)


Hoe dan ook, eerst vijf dagen wandelen rond het gebergte van de Torres del Paine, van hut naar hut. Schitterend gebied, ruige natuur. Bomen, planten en bloemen die in dit soort arctische gebieden groeien en bloeien, enorme gletsjermeren - de kleuren melkachtige groen tot azuurblauw - en als beloning op de eerste dag, aan de kop van het gelijknamige meer - de gigantische Grey gletsjer.
Een onvoorstelbaar groot gletsjergebied waarnaar je - op een paar honderd meter na - bijna naar toe kan lopen. Een torenhoge muur van diep blauw fluoriserend ijs waar voortdurend enorme stukken afbrokkelen en smelten. Spectaculair en nog nooit zoiets gezien, zo extreem groot, hoog, zoveel kracht, zulke mooie kleuren en wij daarbij zo onvoorstelbaar nietig en klein.

Tijdens de vijf dagen naar omstandigheden heel mooi weer gehad - geluksvogels als we zijn - maar af en toe was het weer ook wel extreem. Stormachtige winden tot 90 km per uur en op dag vijf - bij onze beklimming naar het uitzichtpunt op de toppen van de Torres - koud, nat en nagenoeg geheel in de wolken. Een zware steile klim van ruim 900m maar ondanks de kou en regen toch een prachtig zicht op de granieten ‘torens’. En aan het eind van de dag moe maar heel gelukkig weer beneden, met als welverdiende beloning een heerlijk glas rode wijn bij de houtkachel, een potje scrabble en ‘s avonds een heerlijk diner.

De berghutten zonder uitzondering geweldig. Vijf dagen stapelbedden maar wel met goede matrassen en dekbedden, fijne douches en fantastische - culinair verantwoorde - maaltijden. Niet bepaald afzien, je moet op tijd boeken maar dan heb je ook wat.

Na de trekking weer terug naar Puerto Natales om onze grote rugzakken op te halen, om voor het laatste deel van onze reis de grens over te gaan naar Argentinië naar het stadje El Calafate, onze uitvalsbasis voor nog twee bestemmingen - een bezoek aan de Perito Moreno gletsjer en een vierdaags verblijf in het dorp El Chaltén aan de voet van het Fitz Roy gebergte.

Ons bezoek aan de Perito Moreno gletsjer is echt een onvergetelijk ervaring. Een gletsjers die geheel stabiel is - dat wil zeggen, even veel groeit aan de achterkant als er smelt aan de voorzijde. Het hele jaar door valt het verdampte water van de Zuidelijke Stille Oceaan bij de hoge bergtoppen als sneeuw en door de enorme druk van de hoeveelheid ervan worden het ijslagen die, vanwege de schuine hellingen, als een soort trage ijsrivier (traag door oneindig hooggebergte…) gaan schuiven en honderden jaren later aan het eind van de gletsjer weer smelten.

Het oppervlak van de gletsjer ongeveer 35 x 5 km, de dikte gemeten tot op de vaste ondergrond zo’n 550m en de indrukwekkend 70 m hoge zichtbare muur van blauw ijs aan de voorzijde. De gletsjer ligt in het midden tegen een schiereiland - met links en rechts twee enorme gletsjermeren - waardoor je als bezoeker bijna tot aan de rand van de ijsmassa kan lopen over aangelegde paden en uitzichtpunten.
Het geweldige weer dat we deze dag hadden maakte het feest compleet, de oerknallen van schuivend ijs en afbrokkelende stukken spectaculair. De gletsjer zelf een grillig geheel van omhoog gedrukte bergen ijs met diepe scheuren, gaten, spelonken, ijsriviertjes en meertjes. Alle kleuren blauw - diep donker tot fluoriserend lichtgevend blauw, een gevolg van de compactheid van het ijs waardoor er bijna geen lucht meer in aanwezig is.

Na het bezichtigen van de gletsjer vanaf het vaste land zijn we met een catamaran langs de torenhoge ijsmuur gevaren en vervolgens als, kers op de slagroom, een twee uur durende ice-trek, met speciale stijgijzers ondergebonden, over een deel van de gletsjer. Ongelooflijk indrukwekkend - voor een paar uur onszelf Roald Amundsen wanend - al lopend ontdekken hoe hoog de ijsbergen echt zijn, wat een onwaarschijnlijke massa zo’n gletsjer is en hoe alles in beweging is, smeltend, scheurend, krakend. De tocht werd afgesloten met een goed glas whisky on the rocks, het lekkerste ijs ooit!

Voor het allerlaatste deel van onze reis naar El Chaltén voor een aantal flinke bergtochten in het National Park Los Glaciares rondom de 3405 m hoge Fitz Roy. Helaas - heel soms zit het niet mee (we wisten toen nog niks over stakingen) - de eerste twee dagen alleen maar regen en veel wind dus veel binnen gezeten en gescrabbeld. Niks mis mee behalve dan dat Ja te veel wint en er altijd bij zegt dat ze speelt om het spelen en niet om het winnen, ondragelijk lijden…

De derde dag gelukkig beter weer - droog en weinig wind - en toch nog een erg mooie wandeltocht gemaakt door het berggebied. Helaas de karakteristieke toppen en omringende granietbergen niet echt gezien want voortdurend met hun kop in de wolken.
Wel de laatste weken heel veel soorten vogels kunnen spotten die zich, waarschijnlijk door gebrek aan natuurlijke vijanden, erg goed lieten zien. Als goedmakertje tijdens deze wandeling nog ongelooflijk mooi de Magelhaen Specht - in het Spaans de Carpintero - kunnen zien, zowel het mannetje met z’n vuurrode kop als het vrouwtje met alleen wat rood rond haar spitse snavel. Een hele mooie afsluiting van alle wandeltochten die we de afgelopen maanden hebben gemaakt.



Goed, zoals eerder geschreven, nu zitten we drie dagen langer in El Calafate dan we hadden gepland. Er zijn natuurlijk ergere dingen maar wel erg jammer aangaande onze kennismaking met Buenos Aires. Maar ach, het gaat zoals het gaat en als je één ding leert tijdens het langer op reis zijn dan is het wel dat je jezelf moet overgeven aan de omstandigheden en de natuur, soms zijn de dingen groter dan wijzelf.

Tot zover dan, maar jullie zijn nog niet helemaal van ons af. We hebben nog een paar weken in ons prachtige Nederland voor de boeg en voor ons hoort dat onlosmakelijk bij onze reis van de afgelopen maanden.

Tot dan, voor nu alvast hele fijne kerstdagen en geniet er van.
En wellicht tot ons volgende bericht, voor nu onze hartelijke groeten en heel veel liefs,


jami